◊ Sinemada çok etkileyici diyaloglar var… Siz de sinemadaki karakteriniz Rose üzere etrafınızdakilerle bu türlü hoş konuşmalar yapar mısınız?
– Evet… Sohbet etmenin mutluluğun büyük bir modülü olduğunu düşünüyorum. Dinlemek ve konuşmak… Bu sinema için ikisi de çok kıymetli unsurlardı.
◊ Filmlerinizdeki etkileyici cümleleri daha sonra gündelik hayatınızda kullandınız mı?
– Hayır, çok uzun bir senaryoydu. Hepsini unutmadım lakin açıkçası ne söylediğimi unutmaya meyilliyim.
◊ Rose ve Loren’nin sıkı bir dostluğu var. Dostluk kavramının sizin hayatınızdaki kıymeti nedir?
– Arkadaşlarımla düzgün münasebetler kurma eğilimindeyim zira düzgün bir dinleyiciyim ve bence bu yeterli bir arkadaş olmanın kilit noktası. Daima konuşursan, öğrenemezsin. Bu yüzden, direktör Russell Brown bana, bu alakaya benzeyen, bu cins münasebetlere rehberlik eden oldukça bağlantısı olduğunu söyledi. Ve bu kusursuz senaryoyu, başına gelen birçok durumdan yola çıkarak yazdı.
◊ Çekimlere başlamadan evvel aylarca direktör Russell Brown ile ön çalışma yaptınız. Bu süreçte en çok odaklandığınız şey ne oldu?
– Her şeyden evvel, oyuncu takımından uzun bir mühlet evvel rolü kimin oynayacağı sorusu vardı. Bu çok kıymetli bir şeydi zira diğer bir aktörle bu türlü bir rol oynuyorsunuz. Bu yüzden hakikat kişi olduğunuz için onların da hakikat kişi olması değerlidir. Kelly Blatz ve Paul Sand ile çok hoş bir gruptuk. Birlikte çok uygunduk.
◊ Yeni nesilin klasik sinema izlememesi hakkında ne düşünüyorsunuz?
– Sanki ebeveynlerinin mobilyalarını istemiyorlar. Kendi yerlerini, kendi başlangıçlarını ve kendi tarihlerini istiyorlar. Ben geçmişten ders almanın mükemmel olduğunu düşünüyorum. Oyuncu olmak için eski sinemalardan ilham aldım. Yani, eski sinemaları görün derim. Ancak bu yalnızca benim zevkim. İnsanları istemedikleri şeyleri yapmaya zorlayamazsınız.
YÖNETMENE ÇOK SORU SORMAMAM GEREKTİĞİNİ ERKEN ÖĞRENDİM
◊ “Le Magnifique” sinemasıyla mesleğinizi nasıl değiştirdiğini, François Truffaut ve Jean Paul Belmondo ile nasıl bir ortaya geldiğinizi anlatır mısınız?
– Özellikle bana gerçek bir güç kaynağı verdiler. Amerika’da sinema çekiyordum ve hakikaten benim biçimim sinemalar olduğunu hissetmiyordum. Ve Truffaut tarafından aranmaktan çok gurur duydum. Yani, mutlaka en sevdiğim direktörlerden biriydi ve çalışmalarını takip ettiğim biriydi. İşini yeterli biliyordum, bu yüzden o dünyaya katılmam istendiğine inanamadım. Ve her şey hakkında çok kibar ve çok tatlıydı.
◊ Mesleğinize başladığınız birinci yıllarda neler yaşadınız?
– Gerçekten ne düşüneceğimi bilmiyordum. Bir işim olduğuna, şimdi bir oyuncu olmadığımı bildiğime ve yeni başladığıma daima şaşırdım.Ve düşündüm ki, sessiz olacağım, öğreneceğim. “Profesyonel olmalıyım, kibar olmalıyım” diye kendime söylüyordum. Soru sormayı seviyordum. Çok fazla soru sormamam gerektiğini, zira bir direktör için oyuncuların daima soru sormalarının çok hudut bozucu ve yorucu olabileceğini erken öğrendim.
GENLERİM EPEY İYİ
◊ Jacqueline Bisset günlük hayatında neler yapıyor?
– Ben epey meşgul bir beşerim. Erken kalkıyorum, bahçe işleri yapıyorum, havuzu temizliyorum, yemek pişiriyorum. E-postaları okuyarak işimle ilgileniyorum, yani tembel biri değilim. Tembel olmayı sevmiyorum. Bu yüzden, çok fazla gücüm var.
◊ Toplumsal bir insan mısınız?
– Toplumsal bir beşerim ancak çok fazla toplumsal arkadaşım yok. Dışarı çıkmayı severim, beşerlerle konuşmayı severim fakat daha çok özel arkadaşlarım var. Yalnızca vaktim yok. Dünya olaylarını takip etmek için çok vakit harcıyorum. Ve bu iç karartıcı olabilir, lakin tekrar de bilmek istiyorum.
◊ Hoşluk sırrınız var mı? Sizi genç ve canlı tutan şey nedir?
– Yüz tedavilerinden kaçındım. Hoşluk sırrım yok. Elimden geldiğince tuzdan uzak durmaya çalışıyorum. Temel olarak duygusal benliğim üzerinde çalışıyorum. Olağan genlerim de âlâ sanırım.
DAVETE DAKİKALAR KALA ELBİSEME GİREMEDİM
◊ 2014’te “Dancing on the Edge”deki performansınızla ‘en güzel yardımcı bayan oyuncu’ kategorisinde Golden Globe mükafatı kazandınız. Ocak ayında 80. Golden Globe (Altın Küre) merasimi düzenlenecek. Sizin o merasimle ilgili unutamadığınız bir anınız var mı?
– Hiç stilist kullanmadım. Beverly Hills’te bir noktada Fred Hammonds isminde bir dükkân vardı. Ve bana birkaç elbise ödünç verme nezaketini gösterdi. Merasim öncesi düzenlenen davetin konut sahiplerinden biriydim. Lakin ne yazık ki, davet başlamadan yaklaşık yarım saat evvel elbisem uymadı ve açıkçası panikledim. Elbise belime kadar geldi ve üzerime oturmadı. Elbisemi giymeden evvel biraz peynir ve bisküvi yemiştim. Bu bir felaketti lakin kimse bilmiyordu. Özel bir sırdı.
YAKLAŞIK 40 YIL ANNEME BAKTIM
◊ Anneniz genç yaşta birçok hastalıkla gayret etmek zorunda kalmış. Siz de bu süreçte daima onun yanındaymışsınız. Annenizin yaşadıklarından neler öğrendiniz?
– Annemden çok şey öğrendim. Yaklaşık 40 yıl anneme baktım, bu yüzden cehennem üzere bir seyahatti. Ben 15 yaşımdayken hastalandı ve 86 yaşında öldü. Yani hastalandığında 47 yaşında olduğunu düşünüyorum. Tüm evrelerinden geçtim… MS, yaygın skleroz ve erken bunama hastasıydı. Her şey çok zordu lakin bana çok şey öğretti ve sahiden pişman değilim.
◊ O vakitler kendinizi nasıl hissediyordunuz?
– Bunu sürdüremeyeceğimi düşündüğüm vakitler oldu. Demans olunca neredeyse tüm acıları unutmuştu… Babamla yaşadığı acıyı ve karşıt giden onca şeyi unutmuştu. Bu içimde açıkçası bir hafiflik yarattı. Lakin ne yaşarlarsa yaşasınlar, yaşlı insanları orada öylece bırakamazsınız.
ERKEKLERİN DUYARSIZ OLDUĞUNA İNANMIYORUM
◊ Günümüzdeki kadın-erkek bağları hakkında kanılarınız nelerdir?
– Dürüst olmam gerekirse, bence felaket bir durumda. Erkek ve bayanlar ortasındaki münasebet güzel değil. Bir sürü kuşku var… Çok fazla öfke var… Bu mevzuda çok karışığım. Erkeklerin duyarsız olduğuna inanmıyorum. Bazen çocuk üzere olduklarını ve aptalca şeyler yaptıklarını düşünüyorum.
◊ Bayan oyuncuların başlattığı ‘me too’ hakkında ne düşünüyorsunuz?
– Tacize maruz kalmak vahim. Lakin ben bununla başa çıkmak zorunda olduğumuzu hisseden bir kuşaktan geliyorum. Bunu yaşadık, bunu yaşadım. Çok güçlü bir hareket.