Gündemi tutanlardan değil, sonradan dahil olanlardan olduğumu kabul ediyorum. Lakin geçen hafta ülkeyi kasıp kavuran Gülşen’in tutuklanması hususuyla ilgili artık yazıyor olmam da bunun delili.
Sanırım bir haber ya da yeni bir gündem duyduğumda evvel hususun üzerimde bir demlenmesi gerekiyor. Duruyorum, bütünü görmeye çalışıyorum. İçimdeki hayal kırıklığını söndürerek yazmak istiyorum. Zira parmaklarım, aklım ve kalbim ne birebir süratte ne de tıpkı düzlemde çalışıyor.
Bilenleriniz vardır, iki yıldır Haddini Aş platformu üzerinden profesyonel gelişime yönelik içerikler ve eğitimler paylaşıyoruz.
Geçen haftadan beri aklımda uçuşan niyetler beni daima tıpkı noktaya getiriyor: Farklı bir şey söylemenin, öteki bir baş yapısında olmanın, giysi kuşamın ya da niyetleri söz etmenin kabahat görüldüğü ve engellendiği günümüz Türkiye’sinde ‘Haddini Aş’ diyebilmek de aşanlardan olmak da yürek işi.
Ancak Haddini Aş’ın iki kurucusu olarak biz, yaşlarımız gereği, bu topraklarda öteki bir dünyanın da mümkün olduğunu görenlerdeniz. Hayır, biz gençken diye başlamayacağım. Ah o 80’ler 90’lar da demeyeceğim. Ve evet tabi ki hâlâ genciz 🙂
Sadece düşünüyorum da:
Çok sevdiğim Zeki Müren bugün müzik dünyasına adım atsaydı sanki kendini yaşayabilme özgürlüğü olur muydu?
O periyodun başkanları onun konserine gitmek için 1 ay evvel ajandalarını kapatırken, şimdiki konjonktürde nasıl bir muamele görürdü?
Micheal Jackson’dan Lady Gaga’ya kadar birçok yıldızı kendine hayran bırakmış bu haddini ziyadesiyle aşan bedelli sanatkarımız (ve onun üzere niceleri) sayesinde bugün yeniden dünya basınında imrenilerek yer alır mıydık? (Bakınız Zeki Müren’in albüm kapağının Lady Gaga tarafından 25 yıl sonra motamot kullanılması)
Bugün TV kanallarını dolansanız, daima birebir standartta benzeri giysili bayan ve erkek figürleriyle karşılaşırsınız. Standart, basmakalıp olmaya ne çok alıştık ya da alışmak zorunda bırakıldık değil mi? Kimsenin yenilik yapması, öteki türlü görünmesi, diğer bir şeyler söylemesini beklemiyoruz artık güya. Bana mı o denli geliyor?
Birkaç gündür bir tatil köyündeyiz ve dün akşam otelin animasyon takımı Micheal Jackson gösterisi yaptı. 7’den 70’e herkes izlemeye gelmişti. Hayır şov harika olduğundan değil, kendi üslubu, duruşu, işine gösterdiği itina ve başarısıyla hayran olduğumuz o dev sanatçıyı sevdiğimiz için.. İşine farklı yaklaşmasına, sıyrılabilmesi ve haddini aşabilmesine duyduğumuz hayranlıktan.
Bu pencereden baktığımda:
Bugün sahnesiyle, kostümüyle, gösterisiyle haddini aşıp işinde fark yaratmaya çalışan bir sanatkarın bahtsız esprisi onu mahpusa sokmaya yettiğinde, ülkemle ilgili yabancı basına yansıyan haberlere, televizyonda tartışılan ayrıştırıcı ayrıntılara, adaletin terazisindeki dengesizliğe bakıyor ve buruk hissediyorum. Hatta hala kızgınım. Zira bu örneğin bir son olduğunu maalesef düşünmüyorum.
Ve maalesef bu türlü giderse, bu topraklardan yeni bir dünya sanatkarı çıkarabileceğimize dair pek de bir umudum yok.
Oysa biz bu değildik. Farklılıkları görmeyecek kadar insani kıymetlere kilitlendirdik. Geçmişe baktığımda; beş vakit namazında olup baş örtüsünü takanla, küçük eteğiyle rakı sofrasında oturan bayanlar; bir adaletsizlik, bir taciz, bir ayıp gördü mü omuz omuza verirlerdi.
Dünyayı daha yaşanır bir yer kılmak, insanlığı bir adım öteye taşımak, yeterlilik çatısı altında birleşmek dinden, lisandan, ırktan, inançtan, cinsel tercihlerden, kılık kıyafetten daha öncelikliydi. Ve hala o denli olmalı.
‘Haddini aş’ cümlesini bugün daha da fazla seviyorum.
Web
Web